හැටේ දශකයේ මුල් භාගය යනු ලංකාවේ ,ලෙස බොහෝ දෙනෙක් අදටත් විශ්වාස කරති. හරියටම
එදා යුරෝපයේ පුනර්ජීවනයෙන් පසු සාහිත්‍යය, දේශපාලනය ගැන පොදු සමාජයේ විවාද,කතිකාවත්,ප‍්‍රපංච බිහිවූවාක් මෙන් ලංකාවේද හැටේ
දශකයේ සාහිත්‍ය පිළිබඳ දැඩි වාද විවාද බිහිවූ බව කිව යුතුය. ලියෝ ටොලස්ටෝයිගේ ”War and Peace”කෘතිය ලොව මේ තාක් බිහිවූ විශිෂ්ටතම නවකතාව ලෙස
ලෝකයේම ගෞරවාදරයට පාත‍්‍රවී ඇත. එකල Daily News පුවත්පතේ සිංහල සාහිත්‍ය පිළිබඳව ඉංග‍්‍රීසි
භාෂාවෙන් කෙරුණු සංවාදයකදී ගූණදාස අමරසේකර ශූරීන් කියා තිබුණේ හරියට ඉංග‍්‍රීසි
භාෂාව හැසිරවීමට හෝ නොහැකි පරිවර්තකයින් සිටින ලංකාවේ ටොලස්ටෝයිගේ “War and Peace” වැනි කෘතියක් සිංහලට පරිවර්තනය කිරීම සිහිනයක්
බවයි. එයට විරුද්ධව මත පලකල රෙජී සිරිවර්ධන පවසා තිබුණේ ලංකාවේ එවැනි සමත්කමක්
කරන්නට හැකි පුද්ගලයින් අනිවාර්යයෙන්ම සිටින බවයි. ගුණදාස අමරසේකරගේ මේ උඩඟු කතාවට
හිත රිද්දවාගත් පුද්ගලයෙක් විය. හෙතෙම ඒ වනවිටත් විදෙස් කෘතීන් ගණනාවක් සිංහල බසට
පෙරලා තිබුණු අතර අමරසේකර ශූරීන්ගේ අභියෝගය තමන් බාරගත යුතුයයි තීරණයට එළඹිනි.
අවසානයේ එය ’යුද්ධය සහ සාමය’ නැමැති අපූරු අනුවාදනයක් බවට පත්වන්නේ සිංහල සාහිත්‍යය
තුල තමන්ට කල නොහැක්කක් නැතිබව සපථ කරමින්ය. හෙතෙම සිරිල් සී.පෙරේරා නම් විය.
සිංහල සාහිත්‍යය තුල පරිවර්තන සාහිත්‍යය යම් තැනක සිටීනම් ඒ තැන වෙනුවෙන් අනූපමේය
මෙහෙයක් ඉටුකලේ එතුමන්ය. 93 වැනි වසරේදී සිය ජීවිතය නැමැති කෘතියේ
අවසන් ෙඡ්දය ලියා පලකල ඔහු සිංහල සාහිත්‍යයේ රුසියානු ලකුණ ලෙස හඳුන්වන්නේ නිකම්ම
නොවේය.
