ඔබ ඇතැම්විට අද මම මේ ලියන කතා කොටස දන්නවා ඇති, නැතිනම් මම මේ ලියන සිදුවීම මීට වඩා වෙනස් ආකාරයකට ඔබ දන්නවා ඇති. ඒ කෙසේ වුනත් මම මේ කතාව ඉදිරිපත් කරන්නට හේතුව වන්නේ ඥාතීත්වය කියන එක කොතරම් ප්රබල බන්ධනයක්ද හා ඥාතීත්වය යන සංකල්පයේ අරුථ බුද්ධකාලීනව සමාජය පිළිගත් ආකාරය මෙන්ම බුදුවරයෙක් පවා ඥාතීත්වයට ගරුකල ආකාරය හා ඥාතීත්වය පිළිගත් ආකාරය මේ කතාවෙන් ඔබට පැහැදිලි වේවි.
කතාව මේකයි..බුද්ධ කාලීනව ජීවත් වුනු විඪූඩභ කියන කුමාරයාට කපිලවස්තුවේ ශාක්ය වංශික ජනයා සමග ජන්මාන්තර වෛරයක් පැවතුනා. එයට හේතු සාධක වුනේ විඪූඩභගේ මෑණියන්ට ශාක්යයන් කල මහා නින්දාවක් හේතුවෙන් තමයි. ඒ විඪූඩභගේ මෑණියන්ට ශාක්ය වංශිකයෙක් යැයි හඟවා අඩු කුලයක පුද්ගලයෙක් අවාහකර දීමයි. කෙසේ වෙතත් මෙම වෛරය පිරිමැසීමට පෙලඹුනේ විඪූඩභයි. ඔහු නිරතුරුවම සැලසුම්කලේ සේනා සංවිධානය කර කපිලවස්තු පුරය ඇතුලු ශාක්ය දේශය වන කිඹුල්වත්පුරයට පහරදී ශාක්යයන් පන්නාදමා බලය සියතට ගෙන සිය මාතාවට සාධාරණය ඉටුකිරීමටයි.