හමුවුණා...අනේ හමුවුණා...4 වැනි කොටස

ආදරේ කියන අකුරු ටිකේ තේරුම මට හරියාකාරව දැනිලා තිබුණේ නෑ. ඒත් දැන්නම් ඒක ඇතිවෙන්න දැනෙනවා. ඉරූ...මම ඔයාට ආදරේ කරනවා...ඉරුදිකා මම ඔයාට ආදරෙයි කියලා කෑ ගහලා කියන්න පුළුවන් තරමට හිත දගලනවා. ඒත් දෙයියනේ මම එයාට ආදරේ කලාට එයාට කව්රුවත් ලංවෙලා ඉන්නවද..එහෙමත් නැත්නම් එයා මට කවදාවත් කැමති වෙන එකක් නැද්ද කියලා මම කොහොමද දන්නේ. ඒකත් ඇත්ත..හදිස්සිවෙන එක හොදනෑ..හැමදේම හොයලා බලන්න ඕන හොදට..

 හිතේ දගලන පෙම් කතාව ලියන්න ටිකක් ප්‍රමාදවෙයි වගේ කියලා මට දැනෙන්න පටන් ගත්තා. ආයෙත් හමුවුණොත්..අම්මපා දෙකෙන් එකක් දැනගන්නවා..මොකක්ද දෙක..කැමතිද අකමැතිද කියලද? නෑ..තනිකඩද දෙකඩද කියලා. හිත මාත් එක්ක තර්ක විතර්ක කරනවා රෑ ජාමයක් වෙනකම්ම. ඉරුදිකා මගේ හිතට කොච්චර බලපෑමක් කරනවද කියලා දැන් තමයි දැනෙන්නේ.

   රෑ තිස්සෙ නින්ද යන්නෙත් නෑ. හීනෙන් පේන්නෙත් සොදුරු රුවැත්තියම තමයි.ඉතිං රෑට නින්ද යන්නේ එයාව හිතේ තියාගෙන උදේට නැගිටින්නෙත් එහෙමමයි. ඔයා මේ ජීවිතේට එනකම් මේ ජීවිතේ හරි පාළුයි ඉරූ..

හමුවුණා...අනේ හමුවුණා...3 වැනි කොටස

මිතුරෙක්ගේ සාදයකට දවසක් හැන්දෑවේ තිහගොඩට යන්න සිද්ධවුණා. යාළුවන්ගේ සාද කිව්වම කොටත් සමහර වෙලාවට එපා වෙනවා එහෙම කියලා යාළුවෝ නැතිකරන්නත් බෑනේ. ඒක නිසා වාහන පොඩ්ඩත් පදවගෙන මාතර හරහා යන්න ආවා. පල්ලිමුල්ල හරියෙන් වාහනේ පදවගෙන එනකොට පුරුදු විදියට මොනැකෝ ක්ලාස් එක ඉවරවෙලා යන ගෑනු ළමයි පිරිමි ලමයි ‍පේලියට බස් නැවතුම පැත්තට යනවා. අනේ අනේ මමත් ඔහොම ගිය හැටි මතකයි..මට හොද හැටි මතකයි... 

  බස් නැවතුම පහුකරද්දි හවස හතර පහුවෙලා මිනිත්තු තිහක් ගතවෙලා කියලා හිරු අභියසේ ෂානු අක්කා කිව්වා. ඔහොම හිමින් සීරුවේ වාහනේ පදවගෙන බෝධිය ගාවින් හරවද්දිම හොදට පුරුදු රූපයක් දැක්කා හක්මණ පාරේ බස් හෝල්ට් එකේ. ඒ රූපේ හොදට හුරුයි කියලා දැනෙන කොටත් වාහනේ බස් හෝල්ට් එක පහුකරලා මහජන බැංකුව හරියටම ගිහින්. ඒත් නොබලම යන්න හිත දුන්නේ නැති නිසා හිමින් සීරුවේ රිවස් එකට ආවා..එනකොටයි පැති කණ්ණාඩියෙන් දැක්කේ මගේ හීන රුවැත්තිය බැබලි බැබලි ඉන්නවා දොස්තර එස්.වික්‍රමසිංහ පිළිරුව ගාව. දෙයියනේ මම මුල්කිරිගල ගිහින් මේ කෙල්ලව ආයෙත් මුණ ගස්සන්න කියලා කියලා දවස් කීයද ගියේ. අපේ දෛවය කොච්චර අපිත් එක්ක පිස්සු නටනවද කියලා හරියටම දැනුනේ අද තමයි. 

හමුවුණා...අනේ හමුවුණා...2 වැනි කොටස

එක්ස් කියුස් මී අයියා...

ඇය මොනවාදෝ කියනවා දැනුනත් ඒ කිසිදෙයක් ඇහුණේ මට නොවෙ‍යි. රුවැත්තියගේ රුවට මම වශීවී සිටීම එයට හේතුවිය. අවසානයේදී මට වචන සොයාගත හැකි විය.

ඇයි නංගි....

මම යන්තම් වචන ගලපාගෙන ඇසීය.

අනේ අයියේ මේ මගේ පර්ස් එක අරින්න බෑ..චුට්ටක් ඇරලා දෙනවද..මම බැලුවා ගොඩක් අමාරුයි...

 දෙවියන් යමක් දෙනකොට දෙන්නේ ටොකු ඇණ ඇණ උඩ පැන පැන යන්න සනාථ කරමින් සොදුරු රුවැත්තිය මගේ නෙත් ඉදිරිපිටටම පැමිණ ඇත. වහා ඇයට උදව් කිරීමට මම ඇගේ පසුම්බිය අතට ගතිමි.

  දැඩිවෙර දමා විවෘත කිරීමට උත්සහ කලත් විවෘත නොවිණි. ඇය මහත් වුවමනාවෙන් සට සට ගා දගලන මගේ ඇගිලි තුඩු දෙස බලා සිටියාය. මගේ ඇගටද දාඩිය දාන්නට වූයේ එයත් සමගය.. අයියෝ මේ මගදාව ඇරෙන්නේ නෑනේ..වස ලැජ්ජාවේ පණයනවා මේකි ඉස්සරහ...

අමාරුනම් කමක් නෑ අයියා...

හමුවුණා...අනේ හමුවුණා...

මාතර කොටු දොරකඩ ලගට ගියෙත් නිකං බාගෙට මැරිලා වගේ. අම්මපා මේ රස්නේ නම්. කියලා වැඩක් නෑ ඉර අතිජාත මිත්‍රයෙක් වගේ ලගටම ඇවිත් දස වද දෙනවා. කණ පැලෙන්න හීතල දවසටනම් මේ ඉර පැත්ත පලාතක් බලන්නේ නෑ මගේ. ඒත් අදනං ඉන්නවා මටම වද දෙන්න. දිසාපති කාර්යාලයට යන්නේ අද ලොකු වැඩක් කරගන්න තියන නිසා. කොච්චර වෙලාවක් ගියත් දෙයියම්පා වැඩේ කරගන්නේ නැතුවනම් එන්නේ නෑ. දවස් ගණනක් තිබුණු වැඩ කන්දරාව නිසා මේකට එන්න වුනෙත් නෑ. ඒත් අදනං කරගෙන මිසක් යන්නෙත් නෑ. හෙමින් හෙමින් කොටුවට ප්‍රධාන දොරෙන්ම ඇතුල් වුනා.

මරණානුස්සතිය...

මරණය..සමහරු ඇහුණත් බය මාතෘකාවක්. මරණය ජීවිතයෙ කෙළවර. හැමදේම දමායන්නට සිදුවන නිමේශය. වස්තුව.දේපල.බැදීම් හැමදේම මරණයෙන් කෙළවර වෙනවා. ඒ නිසා මරණයට බියක්  දැක්වීම සාමාන්‍ය කාරණාවක්වෙලා. ඇයි අපි මරණයට බය. මේ හැමදේම දාලා යන්න වෙන නිසා විතරක්මද ? නෑ මරණයේ වේදනාවටත් බයයි. ඇත්තටම අපි බියක් දක්වන්නේ මරණයටමද?

  අපි මරණයට බියක් දක්වන්නේ නෑ. මරණය කියන සංකල්පය අපට දැනෙන්නේ නෑ. එය පුද්ගලිකව විදදරාගන්නා විට අපතුල ප්‍රාණයක් ඉතිරිවන්නේ නෑ.එනිසා එය පුද්ගලිකව අත්දකින්නට බැහැ. එහෙනම් හිතවතු‍න්ගේ අවමගුල් අවස්ථාවලදී වත් මරණය නිසියාකාරව අභ්‍යන්තරයට ගොස් අත්විදින්නට බෑ. එහෙනම් අපි බියවන‍්නේ මරණයට නොවෙයි. අපි බියවන්නේ මරණය සිදුවන ආකාරයටයි. එය වේදනාකාරී අවස්ථාවක් හෝ සංසුන් අවස්ථාවක් වේවිද යන්න අපට පූර්ව නිගමනයක් කල නොහැකි හෙයින් අප එම අවස්ථාවට මුහුණ දීමට බියකින් පසුවෙනවා. සිහියකින් යුතුව මරණයට මුහුණ දෙන අය සන්සුන් මරණයක් අත්විදිනවා. නමුත් වේදනාකාරී හා අතිබිහිසුණු මරණයන් හිමිවන අයත් අනන්තයි.

ආත්මීය ගීතය..

  ආදරය එක්තරා විදියක යාත්‍රාවක යන ගමනක් වගේ. විවිධ ඉවුරු දකිමින් ගොඩවෙමින් යන ගමන විවිධාකාරයි. ජීවිතයේ යථාර්ථයට ඔබ්බෙන් ආමන්ත්‍රණය කරන ආදරය නැමති සංකල්පය බොහෝවේලාවට හරිම  ආත්මීයයි. ජිවිතානුබද්ධ අත්දැකීම් එක්වුණාම ආදරය හරියට සරසපු මල් බදුනක් වගේ. පුදදෙන්න මල්අසුනක් හොයන.

  ජීවිත ගමනේ විවධ මංසංධි හමුවීම ස්වාභාවික දෙයක්. ඒත් ඒ මං සංධිවල අතරමං වීම අස්වාභාවික දෙයක්. ආදරයට හමුවෙනවා වෙන්වෙනවා නැවත හමුවෙනවා. ලෝකපූජිත විද්වතෙක් ආදරය නම්කලේ හමුවීම වෙන්වීම හා නැවත හමුවීමකට. ඒ ආදරේ හැටි. අනන්‍ය ලක්ෂණය වුණු ඒ සිද්ධි නොතිබුණානම් ආදරයත් පොදු මාතෘකාවක්.

ගාල්ලේදී අපි එක් Rock වු දා (Unrated Version)

සිංහල බ්ලොග්කරුවන්ගේ දකුණු අත වගේ ඉන්න ගාල්ල මාතර සිංහල බ්ලොග්කරුවෝ පහුගිය දවසක එකට සෙට් වු‍ණා. මේ ඒ පිළිබද වාර්තා වැඩ සටහනකි.

පූර්විකාව

අන්තර්ජාලයේ එක්එක් අහුමුලු වලට වෙලා බ්ලොග් ලියන මිතුරන් හමුවෙන්න හිතේ ලොකු වුවමනාවක් තිබුණා.විශේෂයෙන්ම ලගපාත අය. ඉතිං මං ඔය ගැන හිතාගෙන මනෝ ගහගෙන ඉන්න අතරේ හිම හංසි නගා මාව දැනුවත් කලා මෙන්න මෙහෙම වැඩක් සෙට් වෙනවා කියලා. ඉතිං හිම හංසි නගා බලෙන්ම වගේ මමත් ඔය කණ්ඩායමට ඇදලා දාලා බලෙන්ම මමත් මේකට මූට්ටු කලා(ඒ වුණාට එයාට පින් සිද්ධවෙන්න තමයි වැඩේ වුණේ මටත්) පස්සෙ මට කිව්වා අනුෂ්ක ලක්මාල් අයියා තමයි වැඩේ සංවිධානය කරන්නේ කියලා. මම බැලුවා මොකාද මේ අනුෂ්ක කියලා. බැලිනං මේ අපේ වල් හාවා හෙවත් බනියා නේ. බනියා ඉතිං වැඩක් බාරගත්තොත් අනිවා නිකං කිරිගහට බල්ලො පැන්නා වගේ කරන බව දන්න නිසා මමත් හදවතින්ම හා අග්න්‍යාශයෙන්ම වැඩේට බැස්සා. කොහොම හරි දින ලංවෙනකං ගාල්ලේ වැසියෝ කණ්ඩායමේ කමෙන්ට් දදා විකාර කර කර වැඩේට සෙට් වුණා. මම ඒ කණ්ඩායමේ හිටපු එවුන්ගෙන් අදුනගෙන හිටියේ වත් අක්කා හෙවත් බියුටිපුල් මයින්ඩ්. බනියා හා හිම හංසි විතරයි. අනිත් එවුන් නිකං මැජික් වගෙයි මට. කොහොමහරි මුන් එක්ක සෙට්වෙලා මට අතවරයක් වෙයි ද කියලා හිතුනත් පස්සේ පුරුස ශක්තිය අරගෙන වැඩේට බැස්සා. කොහොමහරි වැඩේ යෙදිලා තිබුනේ 2වැනිදා උදේ 11ට නේ. හිම හංසි මට කිව්වා ගාල්ල පොලෝසිය ගාවට එන්න..මම එනකං එයා බලාගෙනම ඉන්නවා කියලා. එහෙම කිව්වම දෙයියනේ නොගිහිං පුළුවන්ද. ඊට කලින් දවසේ එෆ්.එම් එකේ මැච් එකේ කොමෙන්ට් කරලා ගෙදර යද්දිත් 12. එදා හීනෙනුත් පෙනුනා...ගාලු කොටුවෙ ගල් බැම්මේ- ඈත පෙනෙන සිතිජ ඉමේ- පාට සරුංගලයක හැඩ බලන හැටි...