යාපනය සංචාරය සහ නාගදීපේ වන්දනාව

ආයතනික සමුළුවක් සඳහා ජීවිතේ ප්‍රථම වතාවට යාපනයට යන්නට ලැබුණු ගමන බොහොම මතක සටහන් එක්කල ගමනක් වුනා. දකුණේ දෙවුන්දර තුඩුවේ ඉඳන් උතුරේ යාපනය දක්වා ගිය ගමන බොහොම සුන්දර ගමනක්. මාතරින් පිටත් වෙලා කොළඹ, පුත්තලම හරහා අනුරාධපුරයට ඇවිත් ඒ9 මාර්ගය ඔස්සේ වවුනියා, ඕමන්තේ,කිලිනොච්චි, අලිමංකඩ, චාවකච්චේරි හරහා යාපනයට ලඟාවෙන්න පැය 10 කට ආසන්න කාලයක් ගතවුනා. 

   මගේ නවාතැන වුනේ යාපනය රෝහල පාරේ පිහිටි යූ.ඒස් හෝටලය නැමති සුඛෝපභෝගී හෝටලය. යාපනයේ ප්‍රථම සංචාරක අත්දැකීම නිසා යාපනයේ මෙවැනි තැන් තියනවද කියන එකත් පුදුමයක් වුනා. ඒත් මීට දශක කීපයකට කලින් කොළඹටත් එහා ගිය සංවර්ධනයක් තිබුණ යාපනය යුද්ධයේ අළු මතින් නැගිටලා ආයෙත් සංවර්ධනය පැත්තට යන එක ලොකු සතුටක්.

සම-රිසි බව නොහොත් Homosexuality

මම රැකියාව කරන ආයතනයේ මගේ කණිෂ්ඨ සේවක මණ්ඩලයේ ඉන්න කාන්තා නිලධාරිනියක් ඉන්නවා ඇය බොහොම සුහද කෙනෙක්. ඇයගේ විශේෂත්වය තමයි ඇගේ මිත්‍ර කාන්තා නිලධාරිනියන්ට ආමන්ත්‍රණය කරන්නේ “මගේ වස්තුව...මගේ පණ..පැටියෝ..සුදූ “ යනාදී විශේෂ ආකාරයටයි. ඒක ඇයගේ පුරුද්දක් මිස මෙම ලිපියේ මාතෘකාවට අදාල වන්නක් නොවිය හැක. ඒත් අප ආයතනයේ බොහොමයක් නිලධාරීන් ඇය එවැනි ආමන්ත්‍රණයක් කාන්තා නිලධාරිනියකටම සිදු කරන විට..“ආ ආ තාම ලංකාවේ ඕවා තහනම්...ටිකක් ඉවසන්න වෙයි සම්මත කරනකං“ ආදී විහිළු තහළු කිරීමයි. 

   සම-රිසි බව නොහොත් “සමලිංගිකත්වය“ එහෙමත් නැතිනම් Homosexuality යන නමින් හඳුන්වන මෙම තත්වය පිළිබඳ කතා කිරීම ලංකාවේ බහුලව සිදුවන්නේ නෑ. නමුත් බොහොමයක් රටවල මේ පිළිබඳව කතා කරනවා පමණක් නොව නීති මගින් සමලිංගික ඇසුර මෙන්ම සමලිංගික විවාහද නීත්‍යානුකූල කර තිබීම අප ශ්‍රී ලාංකිකයන් ලෙස මදක් කුතුහලයෙන් යුතුව විමසන කරුනක්. ඇත්තටම සම-රිසි බව යනු කුමක්ද සහ ඒ පිළිබඳව මදක් විවරණාත්මකව කතා කිරීම මෙම ලිපියෙන් සිදු වෙනවා.