අපිට මෝටර් බයිසිකල් නිෂ්පාදනය කරන්න බැරිද?

ඉස්සර අපේ ගම ආශ්‍රිතව ජීවත්වෙලා තියනවා සයිමන් කියලා මනුස්සයෙක්. මේ පුද්ගලයගේ වෘත්තිය තමයි කම්මලක් පවත්වාගෙන යාම. 71 කැරැල්ල කාලේ මේ පුද්ගලයා පොලීසියෙන් අත්අඩංගුවට අරගෙන කොළඹ මූලස්ථානය දක්වාම රැගෙන ගිහින් තියනවා. එච්චර බරපතලෙට සිද්ධිය මතුවෙන්න හේතුවක් තියනවා. ඒ හේතුව තමයි 71 කැරලිකාර කණ්ඩායම් වලට තුවක්කු නිෂ්පාදනය කර දීමේ වරදයි. ඒ සමයේ තිබුණ වාතාවරණය එක්ක ඒක විශාල වරදක්. ඒ වගේම පරීක්ෂණ සිදුකරලා අන්තිමට ටික දවසක් බන්ධනාගාර ගතවෙලා සයිමන් උන්නැහේ ගෙදර ඇවිත් තිබුණා. පරික්ෂණ පවත්වගෙන යන නිලධාරීන් අතට පත්වුණු සයිමන් විසින් හදපු තුවක්කු කීපයක් තිබුණා. නිලධාරීන්ගේ ඇස් උඩයන මට්ටමට ඒවායේ නිමාව ඉහල මට්ටමක තිබිලා තියනවා. ඒ විතරක් නෙවෙයි ඒ තුවක්කුවල බටේ කෙලවර හිල් කීපයක් විදලා තියනවා දැකපු නිලධාරියෙක් සයිමන්ගෙන් අහලා තියනවා ඒ ඇයි කියලා.

“එතකොට සර් තුවක්කුවේ සද්දේ අඩුවෙනවා සර්..මොකද මේ බටේ කෙළවර තමයි උණ්ඩෙ පිටවෙද්දි පීඩනේට වැඩියෙන්ම සද්දේ ඇති කරන්නේ කියලා..“

හරියටම කියනවනම් අද නවීනතම ස්වයංක්‍රීය තුවක්කුවල භාවිතාවන සයිලන්සර් වැනි තාක්ෂණයක් තමයි තිබිලා තියෙන්නේ. ඉතින් මේ වගේ දේවල් කරන්න පුළුවන් මිනිස්සු අපේ රටේ හිටියා, අදත් ඉන්නවා. පුරාවෘත්යක් වුනත් දඬු මොණරය වගේ සංකල්පයක් එන්නෙත් ලංකාවේ ශිෂ්ටාචාරයේ බොහොම ඈත අවධියක. රාවණා දඬු මොණරෙන් උඩින් යද්දි ඉන්දියාවට පිළිගන්න වුණා රාම ආවේ මුහුද මැද්දෙන් ගල් පාලම් හදාගෙන හති දාගෙන පයින්ම කියලා. ඒ විතරක්ද නූතන තාක්ෂණික ඉංජිනේරුවන් පවා විමතියට පත්කරන ජය ගඟේ බැස්ම, දැදුරු ඔයේ පැරණි සොරොව්ව, සීගිරි පව්ව ඉහලට ජලය ගෙන යන තාක්ෂණය, සීගිරියේ වතුර මල්. අතීතය ගැන පාරම් බාන්නට බොහෝ දේවල් අපිට තිබෙනවා. ඒත් වර්තමානය ගැන.

ඇත්තටම අපිට අපේ කියලා මෝටර් බයිසිකල් හදන්න බැරිද?

බැරිවෙන්න විදියක් නෑ. ඒත් එහෙම නොවෙන්න හේතු තියනවා. මේ මාතෘකාවට පිවිසෙන්න ප්‍රධානම කාරණය වුනේ මේ දිනවල රජය විසින් රාජ්‍ය සේවකයන්ට බුරුතු පිටින් මෝටර් බයිසිකල් සහන මිල පදනම යටතේ ලබාදෙනවා. සහනලාභීන්ට ගෙවන්නට ඇත්තේ වටිනාකමෙන් හතරෙන් පංගුවක් විතර වුනාට රජය ඉතිරි කොටස මහජන මුදලින්ම දරණවා. මේ දවස්වල බොහොමයක් නගරවල ක්‍රීඩාංගනවල දහස් ගණන් මෝටර් බයිසිකල් ගෙනැත් ගාල් කරලා තියනවා රාජ්‍ය සේවකයන්ට ලබා දෙන්න. ඒ සියළුම බයිසිකල් ඉන්දියානු නිෂ්පාදන. බජාජ්, ටී.වී.එස්, හොන්ඩා, යමහා (ජපන් සන්නාම වුණත් ඉන්දියානු නියෝජිතයන් හරහා වරලත් ලෙස නිෂ්පාදනය වන), මහේන්ද්‍ර වැනි ඉන්දියානු සන්නම් තමයි. අද පාරක ගත්තත් ධාවනය වන බයිසිකල් වලින් 90% ක්ම ඉන්දියානු නිෂ්පාදන. රජය මෙහෙම බුරුතු පිටින් බයිසිකල් ප්‍රධානය කරන මොහොතක අපේ රටේ මෝටර් බයිසිකල් නිෂ්පාදකයෙක් හිටියනම් ඒ බයිසිකල් දෙන්න බැරිකමක් නෑ කියලා අපිට උපකල්පනය කරන්න පුළුවන්.

   ඉන්දියානු දේශපාලඥයන් අදටත් භාවිතා කරන්නේ ඉන්දියානු මෝටර් රථ. ඒත් අපේ රටේ තත්වය හාත්පසින්ම වෙනස්. අපේ රටේ වාහන සම්පූර්ණ වශයෙන් නිෂ්පාදනය කරන්න පුළුවන් වුණානම් අානයන වියදමෙන් කොතරම් මුදලක් අපිට ඉතිරි වෙනවද. අපිට වඩා දුර්වල ආර්ථිකයන් තිබෙන, අවම සම්පත් තිබෙන, පුහුණු ශ්‍රම පිරිවැය අපිට වඩා ඉහල රටවල් කොතරම් ස්වදේශීය රථවාහන, යන්ත්‍ර සූත්‍ර නිපදනවනවද. එහෙනම් ඇයි අපිට බැරිවෙන්නේ?

අපිට වැරදුනේ කොතනද?

අපිට කොතන හරි වැරදුනා. අපි ස්වයංපෝෂිතව සිටි රටක්. වර්තමාන විවෘත ආර්ථිකය සහ ගෝලීයකරණය තුලින් සමස්තයක් ලෙස ස්වයංපෝෂිත වෙන්නට බැරිවුණත් බොහොමයක් රටවල් ආනයන ආදේශක බිහිකිරීමෙන්, දේශීය ඉල්ලුමේ වැඩි ප්‍රතිශතයක් රටතුල නිමවුමෙන් ස්වයංපෝෂිත වෙනවා. ඒත් අපි ඉදිකටුවේ සිට මහා නැව් දක්වා ආනයනය කරනවා. ඒත් ඒ වෙනුවට අපි අපනයනය කරන්නේ තවමත් සාම්ප්‍රදායික අපනයන බෝග සහ රෙදි පිලි මෙන්ම ඉතා සුළු ප්‍රතිශතයක් වන දේශීය නිෂ්පාදනය වර්ග කීපයක් විතරයි. ගෙවුම් ශේෂය අතර ඉහල පරතයක් පවතින්නට මෙයත් එක හේතුවක්. 

   ඇත්තටම කියනවනම් අපි මෑත කාලීනව පිටරටවලට පාත්තරය දික්කරගෙන ජීවත්වන පිරිසක්. ආනයන වලට යන පිරිවැය අඩුවීම සහ දේශීයව ඒවා නිපදවන්න යන පිරිවැය වැඩිවීම එක හේතුවක්. ඒත් පරිමාණානුකූල ඵල (ඒකක ප්‍රමාණය වැඩිවීමේදී ඒකකයක පිරිවැය අඩුවීම) නිසා ඒක සමනය කරගන්න පුළුවන් කියලා බොහොමයක් රටවල් ඔප්පු කරලා තියනවා. ඒත් අපේ රටේ බොහොමයක් උත්සහ කරන්නේ ආනයන මත යැපීම මිස ස්වදේශීයව නිෂ්පාදනය කිරීම නොකිරීමටයි.

අතීතයේ කල කී දේ

   ඇත්ත වශයෙන්ම අපේ රටේ බොහොමයක් නිෂ්පාදන නිපදවන්න උත්සහ කලා. විශේෂයෙන්ම ඕදිරිස් ව්‍යාපාරය, ජිනසේන සමූහ ව්‍යාපාර, උපාලි සමූහ ව්‍යාපාර වැනි ආයතන හොඳින් මතක හිටින දේ කලා. ඒත් ඒවායේ පැවැත්මට තුඩු නොදුන්නේ රජයක් මගින් ලැබිය යුතු සහන නොලැබීම, දේශපාලනික හැල හැප්පීම්, සම්පත් සම්බන්ධ ගැටළු වැනි කාරණා නිසාවෙන්.

අද අපිට බැරි ඇයි?

   විශේෂයෙන්ම මයික්‍රෝ ආයතනය එකලස් කිරීම මගින් හෝ ලංකාවේ නිෂ්පාදනයක් කියලා වාහන එලිදැක්වීම ඉතා අගය කල යුතු කාරණයක්. දේශීයව ඒ වාහන වලට සැලකිය යුතු ඉල්ලුමක් තිබීම අගය කල යුතුයි. කාලයක් රණතුංග මෝටර්ස් ආයතනයත් එකලස් කර්මාන්තයක් විදියට මෝටර් බයිසිකල් නිෂ්පාදනය සිදුකල අතර එයටත් තිරසාර සංවර්ධනයක් දකින්නට නොහැකි වුණා. එහෙත් අද වනවිට ලංකාව ගුවන් යානා ටයර්, රුවල් ඔරු, විශාල ප්‍රමාණයේ නැව් වැනි සංකීර්ණ නිෂ්පාදනයන්හි නිරත වෙන නිසා තවදුරටත් අානයනයන්ගේ මිල සමග තරඟකල හැකි මෝටර් බයිසිකලයක් නිපදවන්න බැරි ඇයි කියලා ගැටළුවක්.

   බොහෝවිට ඉන්දියානු හෝ ජපන් යතුරු පැදියක් මෙරටට ලඟාවෙන මිල වගේ කීපගුණයක් මිල වැඩිවෙන්නේ ආනයන බද්ද එක්ක. දේශීයව නිපදවන මෝටර් බයිසිකලයක් රුපියල් ලක්ෂයකට ආසන්න මුදලකට මිලකල හැකිමට්ටමට නිපදවන්න පුළුවන්නම් දැනටමත් ආනයන සමග තරඟකල හැකි මට්ටමකට එන්න පුළුවන්. ඒත් මිල පමණක් නොව ගුණාත්මකභාවය, අමතර කොටස්වල සුලභතාවය, ආයුකාලය, ඉන්ධන පිරිමැස්ම, සුව පහසුව, නිමාව සහ හැඩය වැනි කාරණාත් සලකා බලන නිසා වඩාත් සැලකිය යුතු ආකාරයකින් නිෂ්පාදනය කල යුතු වෙනවා.

අනාගතයට බලාපොරොත්තුවක්

   ඇත්තටම අනාගතය දිහා බලද්දි අපි ඉක්මවා වේගයෙන් නිෂ්පාදන ක්ෂේත්‍රයේ හිනිපෙත්තට යන රටවල් අතරේ සුබ සිහිනයක් පමණක් දකින්නට ලැබේවා යන ප්‍රාර්ථනය පමණක් ඉතිරි වෙනවා. ව්‍යාපාර සඳහා රටතුල තිබෙන වාතාවරණය එතරම් සුභ නොවුනත් නුදුරු අනාගත දිනයක එකලස් කර්මාන්තයකින් ඔබ්බට ගිය 100% දේශීයව නිපදවුනු යතුරු පැදි නිෂ්පාදනයක් ගැන බලාපොරොත්තුවක් තබාගත හැකි මට්ටමේ නිෂ්පාදන ආයතන ගණනාවක් මේ වනවිටත් සිය සංවර්ධන කටයුතු සිදුකරමින් ඉන්නවා.