හරිම අහිංසක ප්‍රර්ථනාවන් දෙක තුනක් හිත ඇතුලේ තියාගෙන සරසවියට ගියපු මට මගේ ලෝකෙට ඉරක් වගේ ඔය හිත වැඩිය දවස මට අද වගේ මතකයි.
එක දවසක් මම පරිගණකයේ තිබුන කවියක් දැක්කා. ඒ කවියේ අග තිබුන දුරකථන අංකයට මම කතා කළා. එයාම තමයි මට ඔයාව අදුන්නලා දුන්නේ මේ ඔයාලගේ ගමේ කෙනෙක් කියල.කතා කරලා බලද්දී අපේ අල්ලපු ඉස්කෝලේ තමයි ඔයත් ඉදලා තියෙන්නේ. හුඟකාලයක් ඉඳන් දන්න කෙනෙක් වගේ හිතට ලෙන්ගතු කමක් දැනුන. ආයෙමත් කතාකරන්න ඇත්නම් කියල හිතුනා. කවදාවත් නොහිතපු දෙයක් මට හරි අහම්බෙන් ඔයාව මුණගැහුනා. ඔයාගේ නමේ තේරුම නිසා මම ඔයාට "ඉර" කියලා නම දැම්මා. එත් කවදාවත් මට හිතුනේ නෑ "ඉර" මේ තරම් දුරක් මගේ හිත දිගේ ඇවිදන් එයි කියලා. හැරෙන්න බැරි තරම් දුරක්.
ඒ දවස අද වගේම දවසක්.පාන්දරම දිගින් දිගට එවන කෙටි පණිවිඩය ලැබුනා.
සිංහල බෞද්ධයන් වන අපි අන්‍යාගමික යතිවරයෙකුට ගරු කිරීම සම්ප්‍රදායකි. එම සම්ප්‍රදායන්ට එහා ගිය සෙනෙහසකින් අපි එතුමන්ට ගරුකළහ.ඒ හා සමානව අපි ගරුකළ තවත් අන්‍යාගමික යතිවරයාණන් වහන්සේ නමක් වීනම් ඒ ගරු මර්සිලින් ජයකොඩි පියතුමාණන් පමණි. අදටත් එතුමන් හදුන්වන්නේ "පන්සලේ පියතුමා" ලෙසිනි. අල්හාජ් මොහොමඩ් නියාස් මව්ලවිතුමන් ගේ දේශනයක් මා මුලින්ම ශ්‍රවනය කලේ ඉස්ලාම් ආගමික දේශනයක් අවස්ථාවේදීය. අනතුරුව " දොරමඩලාව" එතුමන්ගේ අගය වටහාගත්හ.
අප මව්ලවිතුමන්ට ගරුකරන්නේ එතුමන් මේ රටේ උන්නතිය වෙනුවෙන් සැබෑ ජාතිකවාදියෙක් ලෙසින් නොබියව කටයුතුකළ නිස්සවෙනි. එවන්වූ උතුමෙක්ගේ අඩුව තුන්හෙළයටම දරුණුලෙස දැනෙනු ඇත.
