සමුගන්නට අවසරයි..

 

මේ ආදරෙන් මම ඈතට ගියේ ඔයාගේ හොඳට..ඇය අකුරු කලා. නිහඬතාවයේ කෙළවර ඔහුද අකුරු කලා.

 

ජීවිතේ වැඩියෙන්ම ආදරේ කරපු දේ නැතිවුණාම තවත් වෙන හොඳක් කොහෙද නංගි..

 

ඔහු සංවේගය කැටිවුණු අකුරුවලට චිත්තස්වරයේ කම්පිත රාවය යාන්තමට එක්කලා.

 

ඔයාට තේරෙන්නේ නෑ අයියේ..

 

වෙන්න ඇති..නොතේරුන හැමදේම කවදාහරි තේරේවි..ඒත් එදාට තවත් නැතිවෙන් දෙයක් නැතිවෙයි..

 

තවත් නිහඬතාවයක් සංවාදයට එක්කලා. අකුරුවලින් ඔබ්බට ගිහින් හඬින් හඬ එකට හමුවෙන තැනකට. ඒත් නිහඬතාවය එහෙම්ම ඉතිරිවුණා.

 

මට ඔයාට ලංවෙන්න බෑ..ඒ බව ඔයා දන්නවා..

 

ඇය කිව්වා. ඒත් ඔහු දැනන් හිටියා ඇයට ලංවෙන්න බැරි තමන්ට විතරක්ම වග. ඒ සිතුවිල්ල විසින් ඔහුව ආත්මානුකම්පාව නැමති දැලෙහි පතුලටම සිරකර බැඳ දැමුවා.

 

අනෙක් අයට ලංවෙන තරමට කොහොමත් ඔයා මට ලංවුණෙත් නෑ...ලංවෙන්නෙත් නෑ..

 

ඔහු තීව්‍ර ස්වරයකින් වචන ගැලපුවා. ඇය සිතින් මෙන්ම ගතින්ද සලිත වුණා.

 

ඒ හැමෝම යාළුවෝ විතරයි...එතනින් එහාට දෙයක් නෑ..

 

ඇය නිර්දෝශීභාවය කාරනා දෙකටම සමපාතවන ලෙස අපූරුවට ගලපන්නට උත්සහකලා. තර්ක ශාස්ත්‍රයේදී ඒ සාධක සමපාත වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ආදර හිතක් එක්ක..ඒක එහෙම නොවෙන්න පුළුවන්.

 

මම දන්නවා යාළුකම්..ඒත් මට අපේ ආදරේ වටිනාකම් තිබුණා..ඔයාට නොතිබුණ..

 

ඔහු තමන්ගේ ආත්ම කථනය වචන කීපයකට ගොනුකලා..

 

ඔයා හිතන්නේ මම කිසි දෙයක් කලේ නෑ කියලද..ඔයා විහින් විඳවනවා..

 

ඇයත් ස්වරයේ තීව්‍රතාව පරයන හෘද ස්පන්ධනයක්ද සහිතව කතා කලා.

 

නැහැ..ඔයා කලා..හැමදේම..අපේ ආදරේ නැතිවෙන තැනට..

 

ඔයා දන්නේ නෑ....

 

ප්ලීස් නංගි...තවත් මොකුත් කතා කරන්න එපා..ඔයා යන්න...

 

ඔහු අවසන් තීන්දුව දෙන්න ලී මිටියෙන් පීඨිකාවට තට්ටු කලා. ඇය ඒ හඬින් ගැස්සුනත් ඇය අපේක්ෂාකල දොරටුව විවරවෙන හඬ ඒකයි..ඇයගේ බලාපොරොත්තු අතර ඒ හඬත් තිබුණා. දුරස්ථ ඔහුට වඩා ලඟ ආශ්වාදයක, නැවුම් බවක හෝ අලුත් යමක බලාපොරොත්තුව ඇය ඒ හඬින් වින්ඳා.

 

හොඳයි මම යන්නම්..මේ දේවල් වලට දැන් වගකියන්න ඕන ඔයාම තමයි..

 

ඇය සියලු බර ඔහුගේ කරමතින් තබා අවසන් ආශ්වාදය වෙනුවෙන් හිත වගේම චිත්ත සන්තානයත් සැහැල්ලු කරගත්තා.

 

ඔව්..මමයි වැරදි...ආදරේ වෙනුවෙන්ම ඇඟිලි ගනන් කරකර බලාපොරොත්තුව ඔයා වෙනුවෙන් තියාගෙන හිටපු මමයි වැරදි..මේ ආදරේ පෝෂණය කරපු මමම අන්තිමට වැරදිකාරයා කියලා මම  පිළිගන්නවා..ඒකේ දඬුවම් මම විඳින්නම්..ඒ කටු ඔටුන්න මම වෙනකාටවත් පළන්දලා කුරුස කන්දට යන්න ඉඩ තියන්නේ නෑ..

 

ඔහු කතාව අවසන් කරලා හිතේ මහා බරක් තබාගෙන අඩි කීපයක් ඉදිරියට ඇවිදලා ගියා. ඇය මොහොතක් රැඳිලා ආපස්සට හැරිලා එක් වරක්වත් ආපස්ස හැරිලා නොබලාම යන්න ගියා. ඔහු අතක් මිටමොලවාගත් යමක් සයුරේ ජල කඳ දිහාට අතඇරියා. වේගයෙන් ආපු රළ පාර එක්ක වරක් යටට ගොස් නැවත උඩට ඇවිත් රළ පාර එක්ක මුහුද දිහාවට ඇදිලා ගියා..ඒ පුංචි වූල් බෑන්ඩ් එකක්..එහි සුවඳත් එක්ක..